Nie, ta opowieść nie jest autobiograficzna: Ale dużo w niej moich osobistych przeżyć. Przez kilkanaście lat pracowałam w mediach i opisane sytuacje znam z doświadczenia, opowiadań innych, a wiele z nich po prostu wymyśliłam. To fikcja z ziarenkiem prawdy — tak jak plotka. I tak jak plotkę można tę opowieść śmiało podać dalej; A tytuł stworzymy może kiedyś razem… Realne historie też piszę. Treści zamieszczone na tej stronie podlegają ochronie prawa autorskiego.
Jakiekolwiek kopiowanie, reprodukowanie lub publikowanie ich bez zgody autora jest zabronione. Cały dzień myślała o Mateuszu, Jeremim i Pauli. Nie mogła skupić się na pracy i zastanawiała się, czy kiedykolwiek nadejdzie taki moment, że poczuje spokój.
Bardzo chciała ruszyć z miejsca, mieć świadomość, że w ich związku wszystko zmierza ku lepszemu, ale Mateusz skutecznie ją hamował. Świadomie lub nie, robił to i podcinał jej skrzydła. Bardzo starała się zrozumieć, że ostatnia propozycja spotkania z jego synem nie była trafiona czasowo, ale mimo wszystko mógł przecież zareagować inaczej.
Pokazać, że się cieszy lub czuje ulgę, a przekaz, który od niego otrzymała po prostu ściął ją w pół. Wyraźnie pamiętała słowa Pauli, które dodały jej siły i przekonania, jednak wiedziała, że aby ten układ mógł zdrowo funkcjonować, powinna poznać Jeremiego i spróbować nawiązać z nim jakąś więź. Nie marzyła o przyjaźni i przywiązaniu, nie wiedziała też, czego się po nim i po sobie spodziewać, ale chciała go poznać, zobaczyć, jak się zachowuje, a nawet była gotowa przyjąć słowne ciosy, bo z takimi też się liczyła.
Po dzisiejszym poranku uznała, że odczeka i nie będzie wywierać presji na Mateuszu. Miała prawo czuć się rozczarowana i nie zamierzała tego ukrywać, ale więcej tego tematu nie poruszy.
